Recenzja książki „Córka dymu i kości”

Laini Taylor, autorka „Córki dymu i kości” jest równie tajemnicza i zwariowana, jak jej debiutancka książka. Śmiały cytat na okładce sprawił, że już od dawna ta książka była na mojej liście „must have”. Świat, który rzekomo ma „zająć miejsce Harry’ego Pottera w wyobraźni czytelników” to bardzo odważne stwierdzenie.

Karou w niczym nie przypomina zwykłej siedemnastolatki - jej włosy są jaskrawoniebieskie, mówi w wielu językach, a jej ciało pokrywają tajemnicze tatuaże i blizny. W przerwach między rysowaniem i spotkaniami z przyjaciółką Zuzaną, przenosi się poprzez magiczny portal do innego świata. Do sekretnego sklepu, skąd Brimston - chimera która zastąpiła jej rodziców - wysyła ją na różne, często niebezpieczne wyprawy, po których nagradzana jest drobnymi życzeniami. Wkrótce na jej drodze staje nieziemsko przystojny mężczyzna – anioł. Za jego sprawą całe dotychczasowe życie Karou staje na głowie. Dziewczyna zostaje wystawiona na ogromną próbę.

“Dawno, dawno temu, anioł i diablica zakochali się w sobie.

Nie skończyło się to dobrze.”

Muszę przyznać, że naprawdę zaskoczyła i poruszyła mnie ta książka. Od czasu trylogii „Igrzysk Śmierci” nic mnie tak nie wciągnęło. Co prawda, z początku akcja bardzo powoli się rozkręcała i przez chwilę się martwiłam, że książka okaże się niewypałem. Na szczęście tak się nie stało. Historia Karou jest niesamowita! Bohaterka jest świetna - oryginalna i wyrazista. Mimo swojego młodego wieku i braku przynależności do otoczenia, podwójnego życia i niewiedzy na temat swojego pochodzenia, jest bardzo rozsądną i sympatyczną osobą. Po prostu nie da się jej nie lubić!

W świecie wykreowanym przez Laini Taylor panuje wojna. Straszliwa wojna między dwoma rasami. Chimerami i Serafinami. Chimery są stworzeniami ciemności. Ich ciała składają się z przeróżnych zwierząt, a czasem nawet i ludzi. Ich oponenci, to właśnie Anioły, zwane także Serafinami. Niesamowicie piękne istoty o ognistych skrzydłach. Obie rasy są bardzo inteligentne, a każda z nich posiada własną mitologię i kulturę. Autorka bardziej jednak skupiła się na opisaniu świata chimer. Niestety Serafini zostali zepchnięci na drugi plan, jednak nie oznacza to, że czytelnik nie pozna odrobiny ich pasjonującej  historii.

Grzechem byłoby nie wspomnieć o wspaniałej oprawie „Córki dymu i kości”. Śliczna niebieska maska na okładce przyciąga wzrok, intryguje i nadaje nieco tajemniczy i drapieżny charakter. Nie podoba mi się jednak to, że z każdej strony, a nawet w środku, widnieje pełno zapewnień o rewelacyjności tej książki. Tak jakby na siłę starano się ją sprzedać. Moim zdaniem jest tak fenomenalna, że ten zabieg marketingowy jest całkowicie zbędny. Jednak z opinią Goodreads muszę się zgodzić:

„To nie jest książka na pięć gwiazdek: jest na milion gwiazd, 
dwa księżyce i anielskie skrzydła w locie.”

“Córka dymu i kości” jest pisana ciekawym językiem. Niby prostym, ale jednak ma w sobie coś magicznego i tajemniczego. Autorka posłużyła się narracją trzecioosobową i kilkakrotnie opisywała tę samą sytuację również z drugiej perspektywy. Nie pamiętam kiedy ostatni raz spotkałam się z tego typu zabiegiem, jednak byłam pozytywnie zaskoczona i spodobało mi się to. Lektura była lekka i przyjemna. Osobiście pochłonęłam ją o wiele za szybko, niżbym chciała i do tej pory nad tym ubolewam... Cierpię na efekt odstawienia. Jestem jednak całkowicie przekonana, że nie raz jeszcze do niej wrócę!

„Córka dymu i kości” jest rewelacyjną książką i polecam ją wszystkim! Jestem pewna, że każdy znajdzie w niej coś dla siebie. Ma w sobie wszystko, co najlepsze - szczyptę magii, aurę tajemnicy i zakazaną miłość. Wzbudza ogromne emocję, a zakończenie łapie za serce! Już nie mogę się doczekać kiedy sięgnę po kontynuację!